Hij zou zo graag in een betere wereld geloven maar dat valt hem zwaar, zo zwaar dat onze columnist Robert Jan Blom zijn hoofd in de schoot legt. Na het zoveelste bericht over accountants en notarissen die faillissementsfraude faciliteren, geeft hij het op. Een bad met kokend pek, dát is wat ze verdienen, maar er is geen politicus die hen een fikse straf durft op te leggen. Blom hangt voortaan het ‘achteruitgangsgeloof’ aan.
Ontwrichtend verschijnsel
Het is voor mij altijd weer een raadsel dat wetgeving die door iedereen wordt verafschuwd gewoon gehandhaafd blijft. Neem nu de faillissementsfraude. De opmerkzaamsten onder u zullen zeggen dat onze wakkere minister Ard van der Steur de mogelijkheden om tegen dit ontwrichtende verschijnsel op te treden onlangs heeft versterkt, met de zegen van het parlement. Jawel, maar deze wetgeving – die per 1 juli ingaat – heeft niets om het lijf, zoals ik eerder heb aangegeven. Het gaat mij om oplichting, het incasseren van miljoenen en er vervolgens gewoon mee wegkomen, bijvoorbeeld door je failliet te laten verklaren.
Benadeelde beleggers
Zo wist de directie van het Arnhemse bedrijf Centurion Vastgoed zevenhonderd mensen over te halen te investeren in de bouw van een vakantiepark in Costa Rica. Er werd hen een rendement van 8,4 procent per jaar in het vooruitzicht gesteld. De twee oplichters haalden met hun belofte 26 miljoen euro op maar van de vakantiehuisjes kwam niets terecht. Ja, er werden twee modelwoningen gebouwd waar iedereen zich blind op staarde. Beleggers die twijfelden werden gerustgesteld door accountants van het kantoor VWGNijfhof uit Nijmegen. Centurion ging uiteindelijk failliet. De benadeelde beleggers moeten maar zien of ze ooit hun geld terug krijgen. Ze hebben een stichtinkje opgezet dat een tuchtprocedure tegen de accountants aanspant. Een schrale troost.
Bad van kokend pek
Eerlijk gezegd word ik moedeloos van dit soort verhalen. Ik begrijp wel dat oplichting – na prostitutie – het oudste beroep van de wereld is maar toch. Ik ben een vooruitgangsoptimist, ik zou zo graag geloven dat we ons met z’n allen, heel geleidelijk, tree voor tree, omhoog werken, onszelf verlossen van de groezelige accountants, de miezerige bedriegers en al het andere flessentrekkersvolk dat Dante in de achtste kring van de hel liet kermen in een bad van kokend pek. Ik vrees dat ik deze bevrijding niet meer ga meemaken in mijn leven. Dag na dag wordt mijn geloof op de proef gesteld door berichten over de activiteiten van dit springlevende gajes. Nog vorige week werden er vijf respectabele notarissen gearresteerd vanwege hun medewerking aan omvangrijke faillissementsfraudes. Ik lees over provincieambtenaren die met hulp van accountants twee miljard euro verknoeien, over een tot staatssecretaris opgeklommen officier van justitie die een notoire crimineel voor miljoenen heeft afgekocht maar het bonnetje kwijt is, over een in en in foute failliete advocaat die ergens weer als hoofd juridische zaken wordt aangesteld.
Jong en onschuldig
Toen ik nog jong en onschuldig was, hoorde ik van mijn ouders en mijn onderwijzers dat misdaad en bedrog niet loont. Nu, zoveel jaren later, verdenk ik hen ervan dat ze mij maar wat op de mouw hebben gespeld. Sorry pa, neem me niet kwalijk ma, ik geloof er niet meer in. Ja, ik weet inmiddels ook wel dat er op aarde nauwelijks een land te vinden is met dikker wetboek dan Nederland, aan goede, in artikelen en regels vervatte intenties geen gebrek. Klaarblijkelijk zien we door de bomen het bos niet meer. Er wordt maar wat aan gerotzooid. Waarom krijgen criminelen die de boel bedotten en opzettelijk faillissementen veroorzaken nauwelijks straf opgelegd? Kokend pek? Het enige dat de politiek er tegenover stelt, is dat zij vijf jaar lang geen bedrijf meer mogen besturen. Slappe hap, dat zeg ik ervan. Ik schakel terug. Ik word een aanhanger van het achteruitgangsgeloof.
Robert Jan Blom