Het dreigende faillissement van TCP Direct, een groot payrollingbedrijf dat onder meer voor ING Bank werkt, werpt opnieuw een schaduw over de payrollingbranche. Voor ondernemers die plotseling personeel moeten aannemen en geen trek hebben in administratief gedoe, lijkt payrolling de ideale oplossing maar, is dat wel echt zo? Onze redacteur Henk Hanssen ging met een keurig payrollingbedrijf in zee – en werd voor duizenden euro’s gezakkenrold.
Aanslag van € 14.330
Op de weg terug van een sneeuwvakantie in Tsjechië belde de Belastingdienst. Of ik een aanslag van € 14.330 wilde overmaken. Aanslag? Hoezo? ‘U heeft een paar jaar geleden toch een aantal medewerkers ingeleend via het payrollingbedrijf We Work uit Groningen?’ Dat was juist; met een klein redactieteam had ik voor een uitgever een half jaar lang een maandblad gemaakt. Om niet vast te lopen in de papiermolen van het UWV, liet ik alles via een payroller lopen. ‘Welnu, dit payrollingbedrijf heeft verzuimd de voor u geïnde premies en loonbelastingen aan ons over te maken. Ik meen dat het is besteed aan een BMW, een ring van Cartier en tripjes naar de Ritz in Parijs, daar wil ik vanaf zijn. Wij hebben in elk geval niets ontvangen. U bent aansprakelijk. Zuur, u moet dubbel betalen.’
Payrollfraude
Payrollfraude heet het. En het werkt zo. Bij payrolling geef de echte werkgever zijn verantwoordelijkheid als werkgever uit handen. Juridisch gezien wordt de payroller de werkgever van de mensen die voor jou werken. Loonbetalingen, loonheffingen, verzekeringen, jaaropgaves – je hebt er niets meer mee te maken. Een keer per maand stuurt de payroller jou een alomvattende factuur. Premies, btw, loonbelasting, salaris, hun eigen fee – je betaalt alles in een keer en zij zorgen ervoor dat de premies en de loonbelastingen bij de fiscus belanden. Denk je.
Exclusieve hagedis
Bij payrollfraude betaalt het bedrijf wél jouw mensen – die gaan anders immers muiten – maar de voor de Belastingdienst bestemde centen krijgen een privédoel. Jacht, Range Rover, een exclusieve hagedis, dat idee. Tegen de tijd dat de Belastingdienst een vinger opsteekt is het bedrijf allang opgedoekt en zitten de eigenaren op de Bahama’s. Want natuurlijk proberen ze dit trucje in zo kort mogelijke tijd bij zoveel mogelijk ondernemers uit te halen. Hoe? Aantrekkelijke website optuigen, betrouwbaar ogend team installeren en heel veel investeren in Google Ads.
Rechtbankthrillertje
Voor mij liep het uiteindelijk met een sisser af. Nou ja, meer als een rechtbankthrillertje. Een Grishampje. Het ging zo. Tegen de aanslag tekende ik bezwaar aan. Afgewezen. Ging in beroep. Afgewezen. Liet het voorkomen bij de rechtbank. Verloren. Ik ging in hóger beroep, bij het gerechtshof in Leeuwarden. Honderden bedrijven waren door de Groningers benadeeld, ik was de enige stijfkop die door bleef procederen. Door opslagen en cumulatieve rente was de aanslag opgelopen tot meer dan € 30.000. Stik erin, dacht ik, het is de financiële dood of de gladiolen. Ik won. Journalist zonder juridische achtergrond verslaat doorgeleerde juristen van de Belastingdienst, yes! Hoe? Met Artikel 1 van de Grondwet. Soms is het leven verrassend eenvoudig.
Artikel 1 van de Grondwet
Om het behapbaar te houden had de fiscale recherche een scheiding gemaakt. Ondernemers die bij We Work een omzet lager dan € 5000 hadden gerealiseerd, gingen vrijuit. Alle anderen werden aansprakelijk gesteld. Kan niet. Mag niet. ‘Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld,’ dicteert de Grondwet. ‘Da’s toch niet eerlijk?’ zei ik, de wanhoop nabij, tegen de raadsheren. Vonden zij ook. Fiscus witheet, stapte naar de Hoge Raad maar trok de zaak weer in. Wat ik geleerd heb? Dit. NMP x 2. Nooit Meer Personeel. Nooit Meer Payrolling. En als je – eigenwijs – toch aan payrolling begint, stort je voor de Belastingdienst gereserveerde geld dan op een geblokkeerde rekening, een G-rekening. Uw verleidingsgevoelige payroller weet waarom.